Σημεία.

Καθάρισε το μπαλκόνι της. Και το άδειασε.

Καμία συνοχή στις λέξεις –προειδοποίησε-

Αντέχεις; ρώτησε.

Ζώστηκε με όρεξη, ένα καπνό και έφυγε.

‘’Δε θέλει  να παρασύρει  κάποιον στο δρόμο’’.  

Βρήκαμε το γράμμα της στον τάδε δρόμο, την τάδε του μηνός.

‘’Ειδικά σ’εσένα. Για σένα ειδικά. Μ…….. ναι,  ειδικά εσύ.

Αλλάζει η μνήμη μου. Κρύο –Ζεστό.  Ζεστό- Κρύο. Θυμάμαι. Είμαστε πολύ κοντά, είμαστε στο….

Νέα σημάδια, παλιές ιστορίες.

Καμία συνοχή στις λέξεις, αντέχεις;

Μισό...

Καπνός assos,  ένας κόκκινος μικρός αναπτήρας, μια καταγραφή,  μια ξηλωμένη τσέπη, νέα άφιξη.

Και μονολόγια.

Μ……………………. Τι;

Το άδειασα το μπαλκόνι. Ναι. Και φεύγω.

Μην έρθεις. Δε θέλω.  Να μην έρθεις. Δε θα χρειαστεί.

Χμ…… όχι……; Αλλά………γιατί;

Θυμάσαι κάτι; Θυμάσαι οτιδήποτε;

Ψάρι, κύμα, πουλί...

Μ…… Ναι…..τα σημάδια ε; Ναι.

Όχι…..δηλαδή απολύτως όχι…….

Ετοιμάζεις πράγματι κάτι;

Χμ…………… μα………………….. αλήθεια, γιατί ρωτάς;

Τουτ, τουτ, τουτ…..παύση, κλήση ξανά, παύση………

 Μισό...

Τι ετοιμάζεις αλήθεια;

Εμένα. Από  την αρχή.  

Ζεστό-Κρύο

Είμαι πολύ κοντά, είμαι σίγουρη.

Είμαστε στο ζεστό.

Για όσα λουλούδια φυτρώσουν στο τσιμέντο  καμια ευθύνη δε φέρω.’’

photo : mp @ Athens 2015 

Σημεία.

Καμιά φορά, τα Σάββατα κυρίως

πυκνώνανε τις συναντήσεις τους

σαν ένα σημείο αναφοράς  στο αέναο

και έτσι αέναα σχημάτισαν  δυο πρόσωπα

με σταθερά χαρακτηριστικά

αμίλητες διαθέσεις

ζορισμένες και αστείες.

 Ένα λανθάνων λεξικό

σαν φάρος βουτηγμένος στο νερό

 τσιγκλούσε τις αισθήσεις τους, ατυχώς.

Ατυχώς, τις Κυριακές μαλώνανε

για κάποιες θλίψεις κεκτημένες

και πίνανε καφέ με το κουτάλι

κι ύστερα βρέχανε τα πόδια τους στο μπάνιο

και φλυαρούσε το νερό με τόσα ξένα σώματα

στη βάρδια.

Καμιά φορά ξεφεύγανε απ’ τις γιορτές απ’ τις αργίες και τις επικαιρότητες

και παίζανε κρυφτό με αγάλματα.

Εκεί που κατοικείς, σε γοητεύουν  φευγαλέα και άγνωστα;

Εκείνη απάντησε, πως τίποτα άλλο δε χρειάζεται.

Η λάμπα έσβησε, και το δωμάτιο τους γέμισε με γρίφους

Δεν ξανά ξύπνησαν.

Καμιά φορά, τα Σάββατα κυρίως, τους επισκέπτονται αγάλματα

και παίζουνε μαζί τους το κρυφτό.

Δυο πρόσωπα, αμίλητες διαθέσεις, ένα λανθάνων λεξικό, ένα σημείο αναφοράς καμιά φορά.

Στο αέναο.

 @ Αθήνα 15.11.2015

Σημεία.

Έχεις στρέψει εκείνα τα ποιήματα προς τη γυναίκα

κι εκείνη δεν μίλησε ποτέ σε αυτό που όρισες με λέξεις

κι εκείνη προσπέρασε επέστρεψε προσπέρασε ξανά

και οι λέξεις μένουνε μισές και σκόρπιες

Και κάποιοι  γέλασαν με φίλους  που κρατούσανε μολύβι α

κι εσύ σε έβριζες και νοσταλγούσες

όλο με έβριζες και νοσταλγούσες

τις ώρες μας στο δωμάτιο το τρίτο, χωρίς κουρτίνες

χωρίς χαλίκια χωρίς φως

με τους διαδρόμους γεμάτους φίλους που κρατούσανε μολύβια

κι είχαν το χρόνο τους στην πλάτη ακουμπισμένο και περήφανο

όλοι σημείο εκδοχής και μιας νοθείας

ενός βλέμματός που στάθηκε για να παρατηρεί το χάος

και να αφηγείται τρέλες, κάτι αντίξοο τα περιττά  και τα επικίνδυνα

έχεις στρέψει αυτά τα ποιήματα προς τη γυναίκα

και μέχρι να τη γνωρίσεις

θα ματώνεις τα χαρτιά και τους διαδρόμους

 στα σημεία που ο χρόνος παρατηρεί το χάος και χάνεται

στο σημείο μηδέν. Το κενό σημείο.

Έχεις γράψει τόσες λέξεις, κι ακόμα δεν είπες την αλήθεια.

Ξημερώματα Κυριακής 8.11.2015

@dan_pap

Σημεία

''...μόλις έγραψα δέκα σελίδες, και δεν είπα όλη την αλήθεια''
   
    Αθήνα/2015
    photo:dan_pap