Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Να τσεκάρουν




Τις νύχτες πάντα έβγαινε,
κρεμόταν στο φωταγωγό, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα,κρεμασμένο κι αυτό,
ήταν ένα διάλλειμα καθιερωμένο, που έκοβε τη νύχτα στα δυο
για να μπορεί να είναι υποφερτή
κι εκείνη τσέκαρε
ότι ο ουρανός είναι στη σωστή θέση, ότι δε γέρνει, δε θα αναχωρήσει ποτέ για κάπου αλλού
 ότι τα ρούχα των απέναντι είναι ακόμα κρεμασμένα και οτι οι απέναντι υπάρχουν
 ότι το φυτό μεγαλώνει και αρπάζεται απ' τα κάγκελα κανονικά 
ότι στον απέναντι τέταρτο όροφο παίζουν ακόμα σαξόφωνο τις νύχτες τα παιδιά
ότι τα περιστέρια βρίσκονται σε θέση ύπνου, ότι δε λείπει κανένα απ’ τα ζευγάρια
ότι το ποδήλατο δεν έχει σκουριάσει απ’ τη βροχή
ότι η σκάλα υπάρχει, και την πατούν, και κάνει θόρυβο, 
ότι τα απέναντι διαμερίσματα, έχουνε πάντα φως, διαδοχικά,
ότι το δεύτερο παράθυρο αριστερά  είναι πάλι σπασμένο
ότι η σακούλα με τα σκουπίδια μένει κλειστή και ξεχασμένη
ότι  καμία γάτα δε χοροπήδησε στο μπαλκόνι επειδή χάθηκε
ότι τα μαξιλάρια απ’ τις καρέκλες διατηρούνε κάτι βρώμικο 
ότι κάνει πράγματι κρύο τους χειμώνες
ότι ο σαγρέ τοίχος δεν είναι επιθετικός
ότι εκεί επάνω θα μπορούσε να τρέχει μια προβολή αγνώστου δημιουργού
ότι  οι κυρίες Μαρίες  κοιμούνται ήσυχες γιατί δε βλέπουνε κανένα όνειρο
και οι σύζυγοι τους εξακολουθούν να τους τραγουδούν νότες από την πρώτη νιότη
ότι όταν εμφανίζονται αστέρια μπορούν να γίνουν οι ευχές 
ότι τα ψάρια που κολυμπούν στους φωταγωγούς είναι  πιο γήινα
κι ότι δε θα συναντηθούν ποτέ με αυτά της θάλασσας
ότι οι κραυγές αγγίζουν τους απέναντι  και τους χαιδεύουν
ότι οι πυροβολισμοί δεν εγκλωβίζονται εδω πίσω, 
χτυπούν και φεύγουν
ότι όσο περνάει η ώρα κρέμονται κι άλλοι στα μπαλκόνια
κι όλοι αφηγούνται
όλοι είναι ζωντανοί
όλοι τσεκάρουν τη ζωή στο διάλλειμα  
κι όμως ξημέρωσε.
Τι να τσεκάρεις άλλο με το φως. 
Μόνο να τρέξουμε μπορούνε. Κι αυτό το κάνουμε καλά.





Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Καληνύχτα Αθήνα;



Αποτελεί βία, χούντα με πρόσωπο πιο εξελιγμένο, -είναι η φυσική ροή των πραγμάτων η εξέλιξη- όλα όσα διαπράττονται καθημερινά δίπλα μου. Η εκάστοτε εξουσία κάνει τη δουλειά της. Η ιστορία έχει δείξει και εξακολουθεί να δείχνει πως καμιά εξουσία δεν είχε επίκεντρο τον Άνθρωπο. Ουδέποτε. Οι εξαιρέσεις, ελάχιστες, αφανίστηκαν. Λείπει: παιδεία βαθιά, γνώση όχι εξειδικευμένη, γνώση βαθιά, φαντασία, συνεχή παρατήρηση. Δεν τα  έχουμε. Όποιος αντιτάσσει το επιχείρημα, το έχω ακούσει δεκάδες φορές κυρίως από ανθρώπους μεγαλύτερους και ‘μεγαλύτερους’, πως δεν έχω ζήσει χούντα για να δω τι σημαίνει, γι’ αυτό να προσέχω πώς χρησιμοποιώ τη λέξη αυτή,  θα του απαντήσω χωρίς καμία ντροπή, ότι με αφορά και με καίει αυτό που τώρα ζω, όχι αυτό που ΔΕΝ έζησα. Και, σαφώς και δυστυχώς ζήσανε συνάνθρωποι μου. Αυτό, είναι γνώση, το μελετάμε, το γνωρίζουμε σε θεωρητικό επίπεδο, οφείλουμε να το γνωρίζουμε και μέχρι εδώ καλά. Ούτε κατοχή ζήσαμε κάποιοι, είμαστε λίγο νεώτεροι, λυπούμαστε για αυτό και ζητάμε συγγνώμη, εφόσον εκεί σε οδηγεί  η λογική κάποιων που κάπου αλλού ζούνε και δε θέλουν να ξεκολλήσουν από κει, ενώ τα πράγματα έχουν φύγει μίλια μακριά, και εμποδίζουν και τους υπόλοιπους να προχωρήσουν, να ζήσουν. Μια λογική απαγορευτική και επικίνδυνη, ειδικά σ' αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς. Είναι η νοοτροπία που βάζει φρένο και τρικλοποδιά στα πράγματα και διχάζει γενιές. Πράγματι, η μια γενιά την άλλη ν’αλαφρώσει δε μπορεί, όπως λέει και ο λαός, στην Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Οι πράξεις σας, έχουν άμεσο αντίκτυπο επάνω μας .Και οι δικές μας στους επόμενους.
Κινήσεις αιφνιδιασμού, κινήσεις πονηρές, κινήσεις που γίνονται νύχτα, είναι κινήσεις που ανήκουν στην μαφία, και όχι στις κυβερνήσεις μιας χώρας που θέλουν να λένε πως είναι Δημοκρατικές. Κάτι εκεί έχουμε μπερδέψει. Όταν η πόλη κοιμάται, και η κυβέρνηση αποφασίζει νύχτα να δώσει εντολή για οποιαδήποτε κίνηση, δρα ύπουλα, πονηρά, και με δόλο. Δρα εν αγνοία του πολίτη.

Όσοι τώρα, είναι απέναντι αλλά είναι απόντες, φέρουν την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Το έγκλημα που διαπράττουν είναι ακόμα μεγαλύτερο. Όταν αφήνουν την εκάστοτε κυβέρνηση να παίζει μόνη της μπάλα μέσα σε γήπεδο, στο οποίο έχουν παραβιαστεί  βασικοί κανόνες του παιχνιδιού, και εξακολουθούν να παρακολουθούν το παράνομο παιχνίδι, κατατάσσονται στην κατηγορία των ηθικών αυτουργών. Η βασική τους μέριμνα θα πρέπει να είναι η πρόληψη, για όποιο τέτοιο φαινόμενο, η ασπίδα για να μην φτάνει η εκάστοτε κυβέρνηση σε τέτοιες πράξεις.
Έχω θυμό. Αρνούμαι να αντιδράσω με το θυμικό. Θέλει πολύ δουλειά, πολύ, για να μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στο επίπεδο να σκέφτεται πολυεπίπεδα και όχι με τα πρώτα κείμενα.  
Δε μας το δίνουν, δε θα μας το δώσουν ποτέ. Έχουμε υποχρέωση, από κάποια στιγμή και μετά,  ο καθένας προσωπικά και ΜΟΝΟΣ, να το ψάξει, να το ψάχνει, με όποιο κόστος..Είναι προσωπική ευθύνη.  Ας την αναλάβουμε κάποτε, για εμάς και για όσους έρχονται πίσω μας. Έρχονται κι άλλοι. Δεν είμαστε μόνοι μας. 




Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Προσωρινά Ανύπαρκτες



Ωραία λοιπόν ετοιμαστήκαμε
αλλά δεν υπάρχει σήμερα ο δρόμος που βλέπαμε
απ’ το κρυφό παράθυρο  
Να ανοίξουν οι πόρτες,
 όσα δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν
Ωραία ετοιμαστήκαμε,
πάλι θυμήθηκα-
ποιητικά πολύ τα βράδια που εξειδικευόμαστε στη ζωή
στ ‘ αντιβιοτικά της
στα ταξίδια
στους πίνακες
στα σημεία,
στο χαρτί
στις εικασίες
στον άνθρωπο,
ωραία λοιπόν, στέγνωσε το στόμα μου, το μυαλό μου, κερνάς τσιγάρο;
Κερνάς και μια ουτοπία; Μόνο γι’ απόψε.
… πως είναι ωραίος ο δρόμος
πως το παράθυρο είναι ανοιχτό
πως ό,τι βλέπω υπάρχει
πως κανένας θάνατος δεν υπήρξε
πως η λεωφόρος που έβλεπε θάλασσα υπάρχει κάθε μήνα Ιούνιο
πως σε ένα χρόνο εκεί θα περπατάμε
πως το ύφασμα θα σέρνεται στον ίδιο δρόμο του εξωτερικού
πως  τα εισιτήρια δεν εξαντλήθηκαν ποτέ
πως  τα κλικ απ’ τις μηχανές θα φωτογραφίσουν τα ίδια πρόσωπα στην ίδια κατάσταση
-έρωτος-
πως τα κουτιά τα στοιβαγμένα στα δωμάτια είναι γεμάτα με κάτι που ανασαίνει
πως ο Λυκαβηττός  γδύνεται πάντα
πως  οι αφιερώσεις κρατάνε τις λέξεις τους
πως τα περιπολικά που μας τρομάξανε ήτανε πρόβατα
πως το 328, το 542, το 628 ήτανε ο κόσμος μας, ναι,
προσωρινός, να, όπως και οι ουτοπίες-
προσωρινά ανύπαρκτες. 





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...