Tina Modotti απο την παρουσίαση στη Λέσχη θεωρίας και πολιτισμού Αναιρέσεις 28.6

5 Ιούλη 1925
Απο την επιστολή της στον Έντουαρντ.....
...............................
...Η Τέχνη δε μπορεί να υπάρξει εαν δεν υπάρχει ζωή. Ναι, το παραδέχομαι, πρέπει όμως να υπάρχει μια κάποια ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία.
Στη δική μου περίπτωση όμως, η Ζωή αγωνίζεται να
επικρατήσει της Τέχνης και η Τέχνη με της σειρά της,
φυσικά, υποφέρει.
Λέγοντας Τέχνη εννοώ την οποιαδήποτε δημιουργία.










                                                                                                                                                                                                                     photo @ n. markezinis

Ενωμένοι Ρομαντικοί Τρελλοί(;)

        ert
photo @ n.markezinis


















                                                           

Θα μείνεις πάντα αινιγματική και απρόσιτη Π.Κ

Η χειρότερη έρημος είναι η επανάληψη.
Τα ίδια πράγματα συνωστίζονται κάθε φορά για να φανούν καινούρια. Λόγια μονολόγων που τα ακούν μόνο αυτοί που τα λένε. Ψάχνεις να βρεις μια απάντηση σε χώρους που δεν μπαίνουν ερωτήματα.


Από την παρουσίαση του βιβλίου του Π.Κοροβέση ''Παράπλευρες Καθημερινές Απώλειες'' στον πολυχώρο Αλεξάνδρεια.             
                                                                                                           photo : E.Gousia.

Tina Modotti Απο την Τέχνη στην Επανάσταση_Παρουσίαση

'Θέλω να κρεμαστώ απο τον ουρανό
και να πέσω στην Ευρώπη'
Τίνα/ Μάης 1922/ The Dial.

«Οι άνθρωποι δεν ψεύδονται στους πόνους». 8 Ώρες + 35 Λεπτά

Η Φωτεινή Τσαλίκογλου για τα τραύματα μιας χώρας και μιας οικογένειας 

 

“Ζω, σημαίνει αναζητώ μια αλήθεια.

Και η μόνη αλήθεια, ίσως είναι αυτή που σε φέρνει κοντά στις ρωγμές της ιστορίας σου. Αν σταματήσει αυτή η αναζήτηση, σταματάς να υπάρχεις… και το θέμα είναι, να μη γίνουμε μία χώρα, ήδη νεκρών.

 «Οι άνθρωποι δεν ψεύδονται στους πόνους».

 

''Τα  τραύματα μιας χώρας είναι και τα τραύματα μιάς οικογένειας. Τής δικής μας''

Φωτεινή Τσαλίκογλου

 

Μία συνάντηση – συζήτηση με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα 8 ώρες και 35 λεπτά, των εκδόσεων Καστανιώτη.

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο, διαβάζει η ηθοποιός 
 Δανάη Παπουτσή.  
Την συνάντηση θα συνοδεύσουν μουσικά, ο Γιώργος Παπουτσής στο πιάνο, και η Φιόρη Μεταλλινού στην ερμηνεία μελοποιημένης ποίησης από Έλληνες δημιουργούς, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης  και ο Μάνος Χατζηδάκις.  

 

          Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς - 1943

          Αγάπη μου σε γύρευα
          σ’ αυγή και σε φεγγάρι
          και στα ψηλά τα σύννεφα
          σε γύρευα τυφλός,
          μα ήρθε ο καιρός, ήρθε η βροχή
          κι η δροσερή σου χάρη
          αγάπη μου σε γύρεψα
          γιατί ήσουν ουρανός [...] 

(Στίχοι: Γιάγκος   Αραβαντινός, μουσική: Μάνος Χατζιδάκις)

 

Info

Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια

Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, Αθήνα

Τηλ. 21 0867 3655 (facebook.com/AlexandreiaPolychorosTechnes)

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013, 8:00μμ.

Είσοδος ελεύθερη.

'Παραπλευρες καθημερινες απωλειες'

Η χειροτερη ερημος ειναι η επαναληψη.
Τα ιδια πραγματα συνωστιζονται καθε φορα για να φανουν καινουρια.

19/6/13. Απο την παρουσίαση του βιβλιου του Π.Κοροβέση.
photo @ evh gousia

Ταινία Νεκρού Μήκους

11/6 η ειδηση, το σημα σε καθιζηση, η πτωση
οι οθονες μαυρισαν
Ξημερωνει 12/6
Αυτο το σημα έπεσε, σε μια νυχτα
ειναι μια εντολη και η οθονη μαυρισε
ειναι μια εντολη και η τεχνη μαυρισε
ειναι μια εντολη
Black
Ο εχθρος ειναι αορατος, οχι.
Ο εχθρος ειναι ορατος.
Black.
ΚΑΛΗΝΧΤΑ ταινια νεκρου μηκους.
-Θεατες παντα θα υπαρχουν-
ΚΑΛΗΝΧΤΑ

11

Ενα δωματιο και μετα σιωπη
τα βιβλια στη σκονη οπως να ναι στο ραφι, τα αναστατωνα, σιωπη
αν κανει σεισμο,θα πεσουν πανω μου, με αυτο το φοβο κοιμομουν-σιωπη
οι ηρωες που με σωζουν τωρα, με σκοτωσαν τοτε, φαντασιωνω! οχι φαντασιωνομαι-σιωπη
τα στορια ανοικτα, αλλα σιωπη
στο πισω μερος της πορτας η αφισα - σιωπη
διπλα ενα μπανιο- εξω απ την πορτα μια κονκαρδα-απο γαλλια-σιωπη
απεναντι το καδρο της-χρωματα πολλα, πρασινα χρωματα, πρασινα λουλουδια-σιωπη
Πιο μεγαλο δωματιο γεματο-σιωπη
κοκκινες κουρτινες με μαυρες κουρτινες και κυκλους- σιωπη
ο αερας δεν κουναει τιποτα, βαριες κουρτινες-σιωπη
μικρα κουτια μεγαλα κουτια, συρταρια, υφασματα - δεν τα ξεχωριζω-
σιωπη-θα σε βοηθησω
υφασματα μαυρα, λινα, βαμβακερα, μαλλινα, ολα υφασματα, κανενα ρουχο
σιωπη-θα σε βοηθησω
Ντυθηκες; Ο ανθρωπος μου ντυθηκες;
...........................................
και τωρα σιωπη
11.

Poe Try

Συμπυκνωση ειναι οτι μας συμβαινει αυτο τον καιρό
 και τον αλλο τον προηγουμενο, μνημη,
απολυτη συμπυκνωση
ολα μας τα χρονια μια συμπυκνωση
συμπυκνωση σε απεραντες εκτασεις
που γιναν πόλεις, κόσμοι
ολες οι αφετηριες προσθετικά προς τη συμπυκνωση
για το μεγαλο τέλος το εννιαιο τέλος
σε κάτι δεύτερα
κι αυτο μπορει να ειναι η ποιηση το σταυροδρομι που συμπυκνωσε το λογο
το τελος ειναι ποιηση
Poe try Ανθρωπε...

Επωδυνοτητα

Την παρατηρω τη γαμημενη τοσο καιρο
πανω κατω, αυτη, η μνημη πανω κατω
αγρυπνη ελεινη κυνικη - θυμαμαι
θυμαμαι ναι, η δουλεια μου ειναι αυτη να θυμαμαι (;)
τωρα κοιμαμαι καλα κοιμαμαι πια
τωρα δε βγαινω στους δρομους οι δρομοι μπαινουν μεσα μου
με ξεσκισαν οι ιδιοι δρομοι οι δικοι σου οι δικοι μου οι δρομοι των αλλων
σταματησα να τους φτιαχνω να τους φροντιζω
να τους στρωνω να τους ποτιζω σταματησα να τους γνωριζω
να στους μεταφερω να στους περιγραφω μεσα απο αθλιες συσκευες καθοδον
αναμεσα στο αγνωστο πληθος 
σταματησα να γελω με τα νεα τους ονοματα με τα παραξενα ονοματα σταματησα να βαζω τονους
σταματησα να χρησιμοποιω σημεια στιξης
σταματησα να στεκω νεα κι αμεριμνη στην εισοδο σου, θανατερη στην εξοδο μας
στεκω στη μεση ακινητη αθορυβη με λιγοτερο βαρος πιο ελαφρια πιο ξεθωριασμενη
σταματησα να με κρατω ξερεις
δε θα με κρατησω
σταματησα εκει, ξερεις, εκει που εχει άπλα, αερα, μυριζει θαλασσα και λιβανι
ενα μικρο κτιριο εξω ολοι κανεις δε μπηκε μεσα
ολοι στολισμενοι ολοι με τα καλα τους ολοι περιμενουν ολοι περιμεναν
εγω αργησα τοτε αργησα οπως και τωρα αργω
-η μνημη αυτη-
αυτη να παρασυρω θελω να την ξεγελασω να ξεριζωθει απο μεσα μου να γλυστρισει σε αλλο δρομο να μη βρει τιποτα που να θυμιζει εμενα στην επιστροφη τιποτα να μη μυρισει δικο μου τιποτα να μην αναγνωρισει να χωθει σε αλλο σωμα να μπει σε ξενο σωμα
το ξερω θα το συναντησω αυτο το προσωπο ξανα μετα απο χρονια, θα καταλαβω πως ειμαι εγω το παρελθον στο παρον  της προσωπο  κι οπως θα τρεχει το ματι ξερω τι θα κανω, ξερω πως θα γυρισω αργα το κεφαλι να μην προλαβει να με δει μην καταλαβει την επωδυνοτητα της μεταθεσης της μεταγγισης που συνεβει καποτε στην Αθηνα καλοκαιρι σε μια ημερομηνια στο περιπου που μου χαμογελουσε τοτε τοσο ανανδρα  κι ας ηταν θηλυκο το γενος  της

Παράπλευρες καθημερινές απώλειες

«Όλα φαινόντουσαν γερά θεμελιωμένα. Εγγυήσεις ατέλειωτες και προοπτικές χρόνου. Τα ποντάραμε όλα εδώ: στη σιγουριά. Ρίσκο δεν πήραμε κανένα. Είμαστε πάντα νοικοκυραίοι. Τα βήματά μας προσεκτικά. Και όμως τα χάσαμε όλα βέβαιοι στη σιγουριά μας.»

Μία συνάντηση - συζήτηση με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Περικλή Κοροβέση με αφορμή τις «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», το νέο βιβλίο του, από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.

-        Μιλούν οι Γιώργος Σταματόπουλος, δημοσιογράφος – συγγραφέας, και Δημήτρης Νανούρης, δημοσιογράφος – ποιητής.
-        Συντονίζει η δημοσιογράφος Κρυσταλία Πατούλη, σε συνεργασία με τον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια και τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.

-        Αποσπάσματα από το βιβλίο, διαβάζει η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή.

-        Συνοδεύουν μουσικά οι Naif (κοντραμπάσο, μπουζούκι, φλάουτο - κιθάρα) σε διασκευασμένα τραγούδια του έρωτα και της αλητείας, αξιόλογων Ελλήνων δημιουργών (naifnaifgr.blogspot.gr)

Info

Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια, Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, Αθήνα, τηλ. 21 0867 3655(facebook.com/AlexandreiaPolychorosTechnes) - Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013, 8:00μμ

'Παράφορο Πάθος' του Κ.Αρκουδέα.

Ατιτλο

Να ειμαι εκει, οταν δεν ειμαι φωναξε μου, θα γυρισω, η ανοιξη με παρασυρει, φωναξε μου, θα γυρισω, να με κοιτας στα ματια, αν δε μπορεσεις θα σου φωναξω, θα κρατησω το κεφαλι σου σε ευθεια, τα ματια στα ματια. Δε θα σε χασω ποτε. Τα ματια κοιταξαν τα ματια.Κι οταν παρατηρησεις την ασφαλτο, παρατηρω τους λογους, τις αιτιες που τη συγκεκριμενη στιγμη επελεξες να χαμηλωσεις το βλεμα. Κι εσυ κοιταζεις εμενα μεσα απ' την ασφαλτο. 

Με εντυσες με τσιμεντο. Πλησιαζω σε μια ετοιμοτητα. Με πλησιαζει ο καιρος.

ΑΝΤΙγόνες ξανά.

...Και ζωντανή στων πεθαμένων κατεβαίνω το πηγάδι
   Π ο ι ό νόμο των θεών έχω πατήσει;

Το οδοιπορικό μιας ευθείας

Κοιμάμαι και ξυπνάω ακίνητη

έγινα  λεπτή πολύ από την ραγδαία αποχώρηση

τη νύχτα ισοπεδώνω το σώμα με τα χέρια μου, το στήθος κυρίως η τον ώμο

 η κούκλα δίπλα ξεχαρβαλωμένα υπέροχη

το  νεύρο ανηφορίζει  στο εσωτερικό του κεφαλιού

-στο εσωτερικό του-

εισχώρησε και το ακινητοποιεί -ξέρεις εσύ την εξέλιξη εκεί μέσα;

yπάρχει θάλασσα εκεί μέσα και βουτάνε οι ευθείες

οι ευθείες με το φρένο στην κόκκινη θάλασσα που με κατοικεί

κρατώ στο στόμα την ακτινογραφία της

οι ταραγμένες ακτινογραφίες φεγγοβολούν τη νύχτα

 περνάς πέρασε δεν περνώ πια απλά

κοιμάμαι και ξυπνώ ακίνητη χωρίς κορμό χωρίς κεφάλι

το υπόλοιπο σώμα μένει να σ’ εμπεδώσει

η θέα του θανάτου έχει χαμόγελα κρυμμένα στα μαλλιά της

κι ούτε που βρέχει.

Έχω το φόβο της εγγύτητας

...Συνεχίζω να ξεφυλλίζω το βιβλίο και χαμογελώ, οι εικόνες του με οδηγούν σε άλλες σκέψεις, -τι μπορεί να συμβαίνει από κάτω μας τώρα, διασχίζουμε κόσμους και κόσμους, απ’ το σημείο που περνάμε μπορεί να γεννιώνται παιδιά, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ανθρώπους με τόσο διαφορετικούς προορισμούς, κάποιοι μπορεί να κοιτούν ψηλά ακούγοντας το θόρυβο απ’ το αεροπλάνο και να ονειρεύονται ταξίδια, ή να εικάζουν προς τα πού ταξιδεύουμε, το έκανα συχνά κι εγώ, κάποιοι άλλοι κάνουν έρωτα και κάποιοι αποχαιρετούν τη ζωή σ’ ένα νοσοκομείο ή στο δρόμο, κάπου μπορεί να γίνεται συμπλοκή φοιτητών με αστυνομικούς, ή κάπου αλλού δύο αστυνομικοί μπορεί να φιλιούνται στο στόμα πριν την επίθεση, μπορεί να γίνονται συναυλίες, εκθέσεις φωτογραφίας, μία εικαστική εγκατάσταση σ’ ένα παλιό εργοστάσιο, ένας γάμος, χιλιάδες γάμοι. Στον αέρα όλα αυτά χάνονται. Είσαι αναγκασμένος να συμβιβαστείς με κάτι άγνωστο, κενό, από ένα ύψος και πάνω, τίποτα απ’ τον κόσμο δε φαίνεται.
Κλείνω το βιβλίο. Νιώθω τις πατούσες μου παγωμένες, το κάθισμα άβολο, στενό, ξαναβάζω τα αρβυλάκια μου, βγάζω το πουλόβερ, ξαπλώνω όσο πιο αναπαυτικά μπορώ στην καρέκλα και βυθίζομαι για να δω.
Ο πατέρας μου στη θάλασσα, τα πόδια του έχουν γεμίσει φύκια, μιλάει, όλο μιλάει, ακατάπαυστα μιλάει, πάντα του άρεσε να λέει ιστορίες. Ψιχαλίζει, οι σταγόνες πιτσιλίζουν την επιφάνεια της θάλασσας και διαλύονται, χάνονται, νερό μέσα σε νερό, στοιχείο στο στοιχείο. Ο πατέρας στέκει ακίνητος μέσα στο νερό, του αρέσει η βροχή, έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, προσπαθεί να την προλάβει, να νιώσει τις σταγόνες προτού ακουμπήσουν την υγρή επιφάνεια της θάλασσας, και αφομοιωθούν. Εγώ είμαι στην ακτή, παιδάκι, προσπαθώ να τον ακούσω, θέλω να τον φτάσω αλλά φοβάμαι το νερό, ο φόβος της εγγύτητας. Σκαλίζω την άμμο, η βροχή δυναμώνει, ανοίγω το στόμα και οι σταγόνες γλιστρούν στον ουρανίσκο μου και τον γαργαλούν απαλά, αυτή η αίσθηση της δροσιάς, μια ακόμα ιστορία του νερού, η μαμά δεν υπάρχει, ούτε αδελφός, ο μπαμπάς περπατάει αργά και βουλιάζει, βουλιάζει, βουλιάζει λέγοντας ιστορίες μέχρι που χάνεται, μέχρι το τέλος.
Νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν, με παίρνει ο ύπνος, στο αεροπλάνο, με τους διπλανούς μου τόσο κοντά μου, δεν ξέρω τι κάνουν οι διπλανοί, υποθέτω τα ίδια, δεν ξέρω που βρίσκονται οι αεροσυνοδοί, δεν ξέρω αν το μωρό εξακολουθεί να βρίσκεται τυλιγμένο στην μπλε κουβέρτα στην αγκαλιά μιας μάνας, δεν ξέρω αν βλέπει όνειρα, δεν ξέρω προς τα πού γέρνει ο αέρας, αν υπάρχουν κι άλλα σύννεφα, δεν ξέρω τι κάνουν οι άνθρωποι σε τέτοιες περιπτώσεις, τι θα ‘θελαν να κάνουν στον αέρα.

Θέλω να φτάσω Αυστραλία, να πιω ένα ζεστό καφέ και μετά βλέπουμε. 
/Σε αργή κίνηση/Κέδρος 

                                                               photo @ bitsika aggeliki

Tina Modotti...

...όταν έχουμε εξετάσει ένα μυστήριο από κάθε οπτική γωνία, αυτό που απομένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται είναι η αλήθεια. Ας χαθούμε, μαζί με το δάσκαλο Μπόρχες σε λαβυρινθους και σε παρτίδες σκάκι των οποίων οι παίκτες αγνούν ποιοι είναι...ας σκεφτούμε μια θεατρική παράσταση που θα χρειαζόταν μια ολόκληρη πόλη να σκηνοθετηθεί. Ας φανταστούμε μια επιθυμία τόσο ανθρώπινη, που θα είχε ανάγκη από τη μάσκα μιας ιδεολογίας για να μπορεί να κρυφτεί...

Tina...Απο την τέχνη στην επανάσταση
Μετάφραση Ε.Π.Γούσια/Εκδόσεις ΚΨΜ

Η ουτοπία είναι εφικτή

Η πλευρά που εξεγείρεται, αντιδρά, φωνάζει, βγαίνει στο δρομο η οχι στο δρομο, αλλά αντιδρά μέσα απο άλλες διόδους, από μια αφήγηση, ένα θεατρικό έργο, ένα άρθρο, ένα μυθιστόρημα, έχει ένα κάτω κείμενο, ο τρ'οπος που αντιδρά η άλλη πλευρά έχει πάντοτε πολλά κάτω κείμενα και αυτά θέλουν ιδιαίτερη προσοχή σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο και από αυτούς που δέχονται την 'απάντηση' και απο όσους σπεύδουν να τη σχολιάσουν, ειδικοί, παρατηρητές, ο απλός κόσμος. 

Πώς η πρώτη πλευρά θα καταφέρει να φτιάξει τα κάτω κείμενα της κάθε δικής της αντίδρασης αποτελεί ζητούμενο, έτσι ώστε να 'μιλάμε' με ίδιους όρους. 

Η ουτοπία δεν είναι ανέφικτη (ου+τόπος), το όνομα για μια ιδανική κοινωνία.