Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Κάθε παράσταση μία φράση

Κάθε παράσταση ένα άγνωστο, μαγεμένο ταξίδι, η πρόβα, η ωραιότερη αποσκευή, ο δρόμος, η διαδρομή, το άγνωστο που πλησιάζεις σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, που προσπαθείς να το φτάσεις κάπου, χωρίς ποτέ να ξέρεις που είναι τα όρια του, τα όρια σου, και ζεις όσο διάστημα χρειαστεί με τον πόλεμο μέσα σου, αλλά είναι υγιής και καθαρός ο πόλεμος αυτός, με τον εαυτό σου, με το φόβο σου, την ανασφάλεια σου, την ύπαρξή σου όλη, απο τα νύχια των ποδιών μέχρι το κεφάλι, με τις νύχτες σου, που ξαπλώνεις και κρατάς απ' το χέρι ακόμα και την ώρα του ύπνου μια άλλη φιγούρα που σε συντροφεύει, είναι εκεί, μαζί σου, απο την στιγμή της ιδέας μόνο μέχρι και την ώρα που της δίνεις σάρκα και οστά, που σου δίνει, και αναρωτιέσαι, ξεχνάς, θυμάσαι, ανακαλύπτεις, σκαρώνεις, φαντάζεσαι, παλεύεις, θυμώνεις, γελάς, μάχεσαι, γνωρίζεσαι, συστήνεσαι. Κι όταν τελειώσει ο δρόμος αυτός, είσαι εσύ και η φιγούρα που γέννησες, να σε κοιτά να την κοιτάζεις, να συνδιαλέγεσαι κι οι θεατές παρακολουθούν ένα μικρό σου θαύμα, που εσύ κουβαλάς μήνες πριν, μήνες μετά. Και μία, δυο φράσεις πάντα κρατάς απο τα λόγια που τόσους μήνες χώρεσες στο στόμα σου σαν να' τανε δικά σου.
-Αντιγόνη-.
Λέει ο Αίμονας στον πατέρα του.
Φεύγοντας, και κάποιον άλλον θα ρημάξει.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Σ'αγαπω σου ειπα, για να σ'αγαπήσω


Στη διαδρομή η Νέλλη σκεφτόταν τη φράση που είχε την τύχη να ακούσει σε ανύποπτο χρόνο από τον Πέτρο, τον πιο τρελό άστεγο της γειτονιάς. Σ’ αγαπώ, σου είπα, για να σ’ αγαπήσω. Την ξεστόμιζε πρωί, μεσημέρι, βράδυ και μετά ξεσπούσε σε γέλια. Όλοι οι άστεγοι πάνω απ' τους οποίους έπρεπε να περάσεις για να περπατήσεις, είχαν ο καθένας μια δική του φράση-αποσκευή, είτε ήταν νηφάλιοι, είτε πιωμένοι. 


(απόσπασμα απο το νέο βιβλίο της Δανάης Παπουτσή)

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Μεθώνης...γωνία

''Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει
οι μυρουδιές έχουν την παιδική μας ηλικία
μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια
κι εγώ δεν έχω αλλο όπλο απ' το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω''


Λειβαδίτης

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Υπαρκτός Σουρεαλισμός συνέντευξη στο Μάνο Κανδεράκη

http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2836727144380004951#editor/src=sidebar
 Φιλόδοξη,ταλαντούχα,ερωτευμένη με το κέντρο της Αθήνας,λατρεύει την τέχνη,την λογοτεχνία και το τραγούδι.Σας παρουσιάζω την ηθοποιό-τραγουδίστρια Δανάη Παπουτσή:

Συνέντευξη στον Μάνο Κανδεράκη (Mr Arvulas)

1)Λίγα λόγια για την Δανάη Παπουτσή

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια ζω στην αγαπημένη μου γειτονιά τα Εξάρχεια. Πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Έχω δύο αδέλφια που δε βλέπω συχνά λόγω δουλειάς και μου λείπουν πολύ. Αγαπώ το χειμώνα. Τρελαίνομαι να οδηγώ. Και πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω μια μικρή κλειστοφοβία. Ποτέ δεν είναι αργά.

2)Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ηθοποιία και το τραγούδι;

Ήταν κάτι που ήθελα από πολύ μικρή να κάνω. Η πραγματικότητα γύρω μου δε μου έφτανε. Δεν ήταν αρκετή. Έψαχνα πάντα και κάτι άλλο πέρα από αυτό που συνέβαινε. Η περιέργεια μου για τα πράγματα, για όσα έβλεπα γύρω μου, με έκανε να «κατασκευάζω» καταστάσεις και με οδηγούσε αυτόματα σε εικόνες, τις οποίες ήθελα με κάθε τρόπο να ζωντανέψω. Το θέατρο σου δίνει αυτή τη δυνατότητα: να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου από την απόλυτη πραγματικότητα και να ζεις πράγματα που πότε δε θα μπορούσες να ζήσεις στην «κανονική» ζωή. Ήταν κάτι που κατάλαβα και ερμήνευσα φυσικά πολύ αργότερα και όχι στα πέντε μου, όταν είπα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός. Τότε απλά λειτουργούσε το ένστικτο. Όσο για το τραγούδι, προέκυψε στην πορεία, δεν ήταν μέσα στα σχέδια μου.

3)Ποια είναι η άποψη σου για την τέχνη; Την έχεις ερμηνεύσει; Ορισμένοι λένε ότι μπορεί να νικήσει ακόμα και το θάνατο. Το ενστερνίζεσαι;

Δεν ξέρω τι σημαίνει ερμηνεύω την τέχνη. Η τέχνη είναι κάτι τόσο ανοιχτό, άπιαστο, ποτέ μάλλον δε θα καταφέρουμε να την ερμηνεύσουμε στο όλον της. Πάντα θα προσπαθούμε. Εξ ου και είναι μαγική, γιατί είναι άπιαστη. Πολλοί λένε πως είναι ένας τρόπος να ξορκίζεις το θάνατο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον έρωτα.

4)Επίσης όλοι/ες οι καλλιτέχνες είναι λίγο έως αρκετά μποέμ. Δηλαδή ακόμα και το περπάτημά τους και η ματιά τους στον δρόμο ξεχωρίζει. Πιο συγκεκριμένα μπορεί ένα αδιάφορο περιστατικό να δώσει αφορμή σε κάποιον καλλιτέχνη να παράγει έργο. Πώς γίνεται;

Αυτό είναι ένα μάλλον ξεπερασμένο στερεότυπο. Του «μποέμ» καλλιτέχνη. Για τον καλλιτέχνη ο τρόπος ύπαρξης του είναι φυσικός. Απλά λόγω της φύσης της ενασχόλησης του εστιάζει σε σημεία που για κάποιον άλλο μπορεί να μη λένε τίποτα, η μπορεί να τα θεωρεί δεδομένα. Ο καλλιτέχνης παίρνει το αυτονόητο για να το φωτίσει υπό άλλη γωνιά. Όπως ο επιστήμονας εισδύει στο κύτταρο έτσι ο καλλιτέχνης μεγεθύνει τη ζωή, ανασύρει πράγματα θαμμένα η αόρατα από το «πρώτο επίπεδο». Αυτό μπορεί να συμβαίνει και σε μικροκλίμακα ή και το αντίθετο. Έχει ειδική σχέση με το χρόνο και με το χώρο άλλα και με τις σχέσεις, τις συνθήκες και την πράξη. Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει έναν άλλο τρόπο να βλέπεις τα πράγματα, τον κόσμο, είναι αυτό που πολύ εύστοχα είπε η Έμιλυ Ντίκινσον. «Another way to see».

5)Λένε ότι οι πιο “άδειες” και “αδιάφορες” στιγμές μας, δείχνουν αυτό που πραγματικά είμαστε. Έχεις απομονώσει αυτές τις στιγμές σου; Ποιές είναι οι δικές σου;

Μπορεί εκείνο που άλλος θεωρεί άδειο, για μένα να είναι υπερπυκνο. Όντως υπάρχουν μερικές φαινομενικά ουδέτερες στιγμές που ωστόσο φέρουν ένα τεράστιο φορτίο αν δεις πίσω από το περίβλημα.

6) Λένε πως ένας καλλιτέχνης για να κανει μεγάλη τέχνη πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι μικρότερος από αυτήν. Δηλαδή πολλές φορές να έχει πάθη όπως ας πούμε ναρκωτικά,αλκοόλ,ψυχολογικά προβλήματα,ιδιαιτερότητας στον χαρακτήρα του γενικότερα. Πιστεύεις ότι πρέπει να ζούνε μία ζωή στα όρια;

Όχι. Φυσικά σε παλαιότερες γενιές ηταν πολύ πιο συχνό. Σε εποχές που οι κοινωνίες ήταν πιο κλειστές, εκείνος που έβλεπε τα πράγματα με μια ευρύτητα ήταν αρκετά περιθωριοποιημένος. Λειτουργούσαν επίσης και πολλοί μύθοι σχετικά με την έμπνευση και την «αρτιστικ» ζωή. Απολυτά κατανοητό, σε εποχές οπου το φαντασιακό έπαιζε πολύ, κάποιοι ταλαντούχοι άνθρωποι να έπαιξαν με τα όρια τους και να έκαναν υπερβάσεις νομίζοντας ότι έτσι ανοίγονταν δρόμοι. Δεν πιστεύω πως η οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης ή οριακή συμπεριφορά είναι προϋπόθεση για να παράξεις τέχνη. Άλλο ένα στερεότυπο που σταδιακά φθίνει, η μάλλον σήμερα είναι είτε γραφικό είτε και τραγικό, τολμώ να πω. Στην τέχνη πρέπει να μπαίνουμε υγιείς και νηφάλιοι. Φυσικά υπάρχουν κάποιοι που έτσι κι αλλιώς θα είχαν κάποιες τέτοιες συμπεριφορές. Σε τέτοιες περιπτώσεις η τέχνη τα στοιχεία αυτά τα μεγεθύνει. Κι αυτό γιατί, έχει την ικανότητα να λειτουργεί σαν ένας φακός, που μας δείχνει όλες τις πτυχές τις ζωής μεγεθυμένες. Άρα μεγεθύνει και τα δικά μας κουσούρια.

7)Παρότι έχω διαβάσει σου αρέσει το κέντρο της Αθήνας.Τί σε κεντρίζει σε αυτό το σημείο;Πολλοί το έχουν δαιμονοποιήσει λόγω της εγκληματικότητας,της πορνείας,των ναρκωτικών ακόμα και των μεταναστών.Ποιά είναι η γνώμη σου; Ποιά είναι τα αγαπημένα σου σημεία στην καρδιά της πόλης;

Είναι αλήθεια πως έχω εμμονή με την πόλη και πολύ δύσκολα την αποχωρίζομαι. Ιδιαίτερα το κέντρο στο οποίο ζω. Αγαπώ την πολυπλοκότητα του, τις αντιφάσεις του, τις διαφορετικές εικόνες και επιλογές που μου προσφέρει. Αγαπώ το ρυθμό της Αθήνας, άλλες στιγμές είναι τρελός, άλλες αγχωτικός άλλες νωχελικός. Έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταμορφώνεται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Τρελαίνομαι να μένω στο κέντρο τον Αύγουστο, όταν είναι σχεδόν άδειο. Είναι σαν να ανακαλύπτω την πόλη απ’ την αρχή. Ποτέ δεν πλήττω, ποτέ, δεν υπάρχει ίχνος μονοτονίας, κάτι που είναι πολύ ζωτικό για μένα. Τώρα, η εγκληματικότητα και η πορνεία, είναι κάτι που συναντάς παντού στον κόσμο. Όπως και οι μετανάστες που είναι εντελώς άλλο θέμα. Δεν είναι πτυχές της πόλης μόνο. Επίσης είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Οι μετανάστες δε θα μπορούσαν να με ενοχλούν. Τι θα πει μετανάστης; Μιλάμε για ανθρώπους. Ποτέ δεν κατάλαβα όσους ενοχλούνται από την παρουσία άλλων ανθρώπων επειδή έχουν άλλο χρώμα ή προέρχονται από άλλους τόπους. Όσο για την παραβατικότητα, όσο δυσκολεύουν οι καιροί, τόσο πιο έντονη θα κάνουν την παρουσία τους τέτοια φαινόμενα, όχι μόνο στην πόλη. Και για την εξάλειψη αυτών, υπάρχουν αρμόδιοι.
Αγαπημένα σημεία…αγαπημένοι δρόμοι και στέκια. Σταδίου, Σόλωνος, Καλλιδρομίου, Μοναστηράκι, πλατεία Αβησσυνίας, Φλοράλ, Ένοικος, το σινεμά πάνω απ’το Βοξ. Πολλά πολλά.


8)Φαντάζομαι θα διαβάζεις αρκετή λογοτεχνία. Τί σου αρέσει να διαβάζεις; Έχεις εντοπίσει τους αγαπημένους σου συγγραφείς και πώς σε κεντρίζουν;

Διαβάζω αρκετά και διάφορα είδη: μυθιστόρημα, θεατρικό, δοκίμια, και εφημερίδες. Έχει να κάνει με τη διάθεση και τη φάση που βρίσκομαι κάθε φορά. Υπάρχουν και διαστήματα που δεν ανοίγω βιβλίο, ούτε καν εφημερίδες και αυτό γίνεται συνειδητά. Μοιάζει με ένα κύκλο που ανοίγει και κλείνει. Μπορεί για τρεις μήνες να διαβάζω ασταμάτητα, και μετά να κάνω ένα μεγάλο cut. Κατά καιρούς εντοπίζω συγγραφείς που μου αρέσουν, μου ταιριάζουν, μου πάει η γραφή τους.


9)Αυτό τον καιρό διαβάζεις κάτι;
Ότι έχει να κάνει με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, λόγω των προβών που κάνω για την παράσταση ‘Αντιγόνες’ με τον Εν Θεάτρω Έκφρασις. Νομίζω πως δε θα μπορούσα τώρα, να διαβάζω κάτι άλλο, παρά μόνο αυτό που έχει άμεση σχέση. Το μυαλό τριγυρίζει συνέχεια σε αυτό τον κόσμο, του Σοφοκλή. Οτιδήποτε άλλο μάλλον θα με αποπροσανατολίσει.

10)Γιατί τους καλλιτέχνες, σας έχουν τοποθετήσει την εξής ταμπέλα “in vitro”. Δηλαδή μπορεί έξω να φλέγεται το σύμπαν και εσείς να μιλάτε για τον Καρυωτάκη.

Μιλάς για εκείνο που ακούω πολύ συχνά να λένε, πως οι καλλιτέχνες ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Μπορεί κάλλιστα έξω να φλέγεται το σύμπαν και ναι, να μιλάμε για ένα στίχο ενός ποιητή. Ή να απαντάμε με ένα στίχο ή μία φράση ενός συγγραφέα. Γιατί και το δικό του σύμπαν φλεγόταν και φλέγεται. Η τέχνη σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκομμένη από τη ζωη. Το αντίθετο. Κι αυτό δε σημαίνει πως ‘είμαστε αλλού’. Ο καλλιτέχνης είναι συντονισμένος πάντα με το τι συμβαίνει γύρω του, απλά έχει έναν άλλο τρόπο να το εκφράσει. Είναι αυτό που είπα και παραπάνω. Another way to see.


11)Ο Όσκαρ Ουάιλντ έχει πει ότι οι κακοί καλλιτέχνες είναι καλοί άνθρωποι και τούμπαλιν. Γιατί ας πούμε ένας κακός ποιητής ζει την ποίηση που δεν μπορεί να γράψει, ενώ οι καλοί γράφουν την ποίηση που δεν μπορούν να ζήσουν.Πώς το αντιλαμβάνεσαι;

Η ιστορία έχει δείξει είναι ότι υπήρξαν πολλοί μεγάλοι δημιουργοί που άφησαν τεράστιας σημασίας έργο, οι οποίοι σαν άνθρωποι ήταν παραβατικοί, ακραίοι, μνησίκακοι, ανταγωνιστικοί, κτλ. Κάποτε αναρωτιόμουν και εγώ. Πως είναι δυνατόν ένας μεγάλος δημιουργός να είναι κακός άνθρωπος. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Κατάλαβα πως μπορεί να συμβαίνει χωρίς να αναιρεί το ένα τ’ άλλο. Γιατί όλοι είμαστε ικανοί για όλα, καλώς η κακώς.

12)Ποίος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου στη ζωή;
Ο χειρότερος εχθρός μας, συνήθως, είναι ο εαυτός μας. Και το πιστεύω αυτό πολύ.

13)Υπάρχει κάποια παράσταση ή ταινία που θα ήθελες να ήσουν παρούσα ή ακόμα ένα τραγούδι που “ζήλεψες” και θα ήθελες να το είχες “ντύσει” εσύ φωνητικά;

Υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες ή παραστάσεις και τραγούδια που αγαπώ, που μπορεί να τα δω και να τα ακούσω δεκάδες φορές, όμως δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να μου ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

14)Όταν είσαι πάνω στο σανίδι και σε παρακολουθεί από κάτω κόσμος και μετά σε αποθεώνει με χειροκρότημα νιώθεις ότι μεταφέρεσαι σε άλλον Γαλαξία εκείνη την ώρα;

Ποια ώρα απ’ τις δυο; Είναι δυο διαφορετικές στιγμές. Όταν είσαι επάνω στο σανίδι, ‘φεύγεις’, μεταφέρεσαι κάπου, κι όταν τελειώνει μια παράσταση μπορεί και να έχεις απώλεια χρόνου. Αυτό συμβαίνει γιατί όντως ταξίδεψες κάπου αλλού. Όταν ακούς το χειροκρότημα νιώθεις ευτυχισμένη, ευτυχισμένος, νιώθεις καλά γιατί επικοινώνησες αυτό το ταξίδι και μαζί σου ταξίδεψαν και κάποιοι άλλοι, σε μια ιστορία που έγραψε κάποιος τρίτος κι εσύ κατάφερες να της δώσεις σάρκα και οστά με το σώμα, τη φωνή, τη ψυχή σου.

15)Μιας και είσαι της μουσικής.Ο Νίτσε λέει ότι ζωή χωρίς μουσική θα ήταν λάθος,ισχύει για σένα;

Ναι, γιατί η μουσική είναι επικοινωνία, είναι ρυθμός, είναι πάθος, είναι εικόνα, είναι μνήμη, είναι πάρα πολλά. Άρα αν έλειπε, θα έλειπε ένα τεράστιο κομμάτι απ’ τη ζωή και, ναι, αυτό θα μας έκανε πολύ φτωχότερους.

16)Ένας άνθρωπος που κάνει μία δουλειά που σχετίζεται με δημοσιότητα και δόξα, πώς μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό χωρίς να ξεφύγει;

Φυσικά και μπορεί να το διαχειριστεί όταν έχει αυτό που λέμε άξονα, όταν πατάει στη γη.

 
17)Πες μας λίγα λόγια για το album "Ταμπλό Βιβάν". Πώς προέκυψε αυτή η δουλεία και αυτός ο ξεχωριστός τίτλος.

Όπως είπα και παραπάνω, έγραφα στίχους. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ανοίξω το συρτάρι και να τους βγάλω απ’το σκοτάδι. Τους έδειξα στο φίλο και μετέπειτα συνεργάτη Σάκη Τσιλίκη. Του άρεσαν πολύ και με προέτρεψε να μπω στο στούντιο και να τα επικοινωνήσω με τη δική μου φωνή. Στην αρχή ξαφνιάστηκα. Δεν μου είχε περάσει ποτέ κάτι τέτοιο απ’το μυαλό. Και να που έγινε και βρέθηκα στο στούντιο. Ο τίτλος προέκυψε από το θέατρο. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα, ο Ματωμένος Γάμος του Λόρκα ξεκινούσε με ένα ταμπλό βιβάν επί σκηνής, μια παγωμένη κίνηση από όλους τους ηθοποιούς η οποία άλλαζε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με το φωτισμό. Όλα τα τραγούδια στο σιντί αυτό είχαν να κάνουν με μία συγκεκριμένη εικόνα, διαφορετική φυσικά για το καθένα. Από μία εικόνα γεννήθηκαν όλα η οποία πάγωνε στο μυαλό μου και έμενε εκεί για μέρες περιμένοντας κάτι. Περιμένοντας να ειπωθεί με όποιο τρόπο. Έτσι γεννήθηκαν αυτοί οι στίχοι.
Και θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή τη δουλειά, από το συνθέτη που έγραψε τη μουσική, τον Βασίλη Παγώνη από τους Αλχημιστές και τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο που συμμετείχαν με τη φωνή τους και τον Κίμωνα Πολλάτο για τις ηλεκτρικές κιθάρες, το μουσικό ταχυδρομείο και την Oxygen Music.

18)Αυτή την στιγμή τί ετοιμάζεις και πού θα σε βρούμε;

Κάνω πρόβες για την παράσταση ‘’Αντιγόνες’’ με το Εν θεάτρω Έκφρασις και το Θέατρο Κνωσός σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα και Μαρίας Φραγκή. Η παράσταση θα κάνει μια μικρή περιοδεία και μετά θα παίζεται Δευτερότριτα στο Θέατρο Κνωσός. Παράλληλα έχουμε ξεκινήσει πρόβες με τη Μάνια Παπαδημητρίου πάνω σε Μονολόγους για τη Γάζα οι οποίοι γράφτηκαν από παιδιά που ζουν εκεί, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Αυτό, έχει προγραμματιστεί να ανέβει στο Θέατρο Επί Κολωνώ, τον Οκτώβρη.


19)Αν σου έδινα ένα σπρέι και σου έλεγα βάψε έναν τοίχο. Τί θα έγραφες και σε ποιόν τοίχο;

Σίγουρα σε τοίχο των Εξαρχείων, είναι οι πιο δεκτικοί οι τοίχοι εκεί. Κάποια στιγμή που έγραψα κάτι σε τοίχο των βορείων προαστίων το είχαν σβήσει την επόμενη ημέρα. Θα έγραφα τη φράση ΚΑΤΙ ΛΥΠΗ.

20)Αγαπημένος στίχος ή ρητό
1.΄΄Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού΄΄, τίτλος βιβλίου του Σλάβου Ζίζεκ.
2.΄΄Αν είσαι μόνος αν είσαι αδύναμος, η χαραυγή θα σε ξεκάνει΄΄ στίχος του Γιάννη Αγγελάκα.
3.΄΄Δε γράφω για να σώσω τον κόσμο, γράφω για να σώσω τον εαυτό μου΄΄ του Τσαρλς Μπουκόβσκι.



Στο βάθος

Στάθηκε στη γωνία. Ήταν ελαφριά ντυμένη. Κοιτούσε στο βαθος του δρόμου, δε περίμενε κάτι συγκεκριμένο. Δε περίμενε τίποτα.Μόλις ειχε βγει απ' το σπιτι. Το χτεσινό σπίτι.
Η ζέστη ήταν εκκωφαντική, εκείνη κρύωνε.
Ο τυχαίος σκύλος το κατάλαβε και ξάπλωσε δίπλα της. Δεν τόλμησε να τον κοιτάξει.
Πεινούσε αλλά δεν έτρωγε, νύσταζε αλλά δε κοιμόταν. Η εποχή της άρνησης της είχε χτυπήσει την πόρτα. Την πρώτη φορά ήταν χειμώνας.
Μια γιαγιά φορτωμένη με ψώνια πέρασε ξυστά απ΄την Έλλη, το σώμα της ηλικιωμένης δε κράτησε την ισορροπία που έπρεπε και έπεσε επάνω της, ζήτησε συγνώμη, ο σκύλος σηκώθηκε, εκείνη κοιτούσε στο βάθος του δρόμου, δεν απάντησε κάτι στην ηλικιωμένη, η γιαγιά δεν απόρησε, συνέχισε το δρόμο της, μέχρι που έφτασε στο βάθος, ο σκύλος ξάπλωσε ξανά στα πόδια της, η Έλλη που κοιτούσε στο βάθος, τώρα έβλεπε τη γιαγιά. Ξαφνικά το ηλικιωμένο σώμα σωριάστηκε στο δρόμο, οι τσάντες άδειασαν, ο σκύλος έτρεξε προς το βάθος του δρόμου. Η Έλλη άρχισε να προχωράει προς το μέρος τους με αργά αλλά σταθερά βήματα. Στη γωνία που στεκόταν, τώρα δεν υπήρχε κανείς. Λίγο πριν πλησιάσει τη γιαγιά και το σκύλο γύρισε νωχελικά το κεφάλι της . Στη γωνία που μόλις είχε αφήσει πίσω της, στεκόταν ένας νεαρός με σγουρά φουντωτά μαλλιά.
Πέρασαν πολλές ώρες.

Είχε νυχτώσει

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Παρουσίαση του βιβλίου "Σε αργή κίνηση" την Πέμπτη 14 Ιουνίου στο CAMP


Παρουσίαση του βιβλίου "Σε αργή κίνηση" της Δανάης Παπουτσή από τις εκδόσεις Κέδρος
Την Πέμπτη 14 Ιουνίου 
Στις 8 το απόγευμα στο CAMP (Ευπολίδος & Απέλλου 2, Πλ. Κοτζιά)

(Ελληνική Πεζογραφία, ISBN: 978-960-04-4219-9, σελ. 200, τιμή: 12 €, Οκτώβριος 2011)

Κάθε φορά που γεννιέται ένας ήρωας
ψυχορραγεί ένας συγγραφέας.

Φεύγεις, μαμά. Έφυγες. Δεν μπορείς να παίξεις πια. Δεν μπορείς να κρυφτείς στην
εξώπορτα. Δεν μπορείς να μου φέρεις κάτι, εγώ σου ’φερα τον αγαπημένα σου
καθρέφτη, κοίτα, κοίτα τι όμορφη που δείχνεις έτσι μέσα στα μαύρα ρούχα. Το ξέρω ότι
το βλέπεις.
Μην ξεχάσεις εκεί που πας να βγάλεις τη ζωή σου απ’ την τσέπη σου.
Φεύγω, Καλό ταξίδι, μαμά.

Η εικοσάχρονη Σάωρη κινείται στο κέντρο της Αθήνας, συχνάζει στην μπλε πολυκατοικία, στην
πλατεία των Εξαρχείων, στο πάρκο της Ναυαρίνου, σ' ένα στούντιο στην οδό Μαυρομιχάλη.
Έρχεται σε αντιπαράθεση με τη μητέρα της, με μια παιδική της φίλη, με έναν άντρα που θυμάται
αμυδρά από παιδί, με αγνώστους, με τον εαυτό της.
Η ηρωίδα του βιβλίου βιώνει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο την ανασφάλεια και το υπαρξιακό άγχος
της γενιάς της, την οικονομική κρίση, τις συνέπειες του μεταναστευτικού, την ανεργία που μαστίζει
τους νέους.

Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τις αγωνίες της νέας γενιάς, γραμμένο ελλειπτικά και με
νευρώδη ρυθμό.

Η Δανάη Παπουτσή γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός.
Το διήγημά της με τίτλο Σταθμός βραβεύτηκε στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος του
Diavasame και δημοσιεύτηκε στη συλλογή διηγημάτων 19 καινούρια βήματα.
Το Σε αργή κίνηση είναι το πρώτο της βιβλίο.
Από τέλη Οκτωβρίου θα συμμετέχει στην παράσταση «Η Γάζα είναι… μαθήματα επιβίωσης», σε
σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου, στο Θέατρο Επί Κολωνώ και στην παράσταση «Αντιγόνες», σε
σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα και Μαρίας Φραγκή, στο Θέατρο Κνωσός.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Έλλη Λαψάτη pr@kedros.gr



Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Book Press-Αφορμή για τη συνάντηση με την ηθοποιό Δανάη Παπουτσή στάθηκε η έκδοση του πρώτου της βιβλίου με τίτλο Σε αργή κίνηση (εκδόσεις Κέδρος).


                                                                                                              
της Βίκυς Βασιλάτου 
Aναδημοσίευση απο Book Press

Ηθοποιός, τραγουδίστρια και συγγραφέας. Υπηρετείς με τρεις διαφορετικούς τρόπους την τέχνη. Τι σημαίνει για εσένα καθένας από αυτούς;
Είναι τρεις διαφορετικοί δρόμοι, οι οποίοι ωστόσο έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την έκφραση, που για μένα είναι ζωτικής σημασίας. Ένας ρόλος είναι μια ύπαρξη που ζωντανεύει σταδιακά και με ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια των προβών, όσο διαρκεί η παράσταση αλλά και όταν τελειώνει, με τον απόηχό της. Ανάμνηση, επαναφορά, επιστροφή. Ο στίχος, το τραγούδι είναι εικόνες, μελωδίες, είναι παρέα, είναι ό,τι μπορεί να σιγοτραγουδώ και να θυμάμαι, να βλέπω, είναι άνθρωποι, στιγμές, γεγονότα. Η γραφή είναι ένας κόσμος ολόκληρος στον οποίο καταδύεσαι όταν τον δημιουργείς και βγαίνεις μόνο όταν είσαι έτοιμος να τον παραδώσεις στον αναγνώστη. Ενώ εσύ έχεις ήδη ετοιμάσει την επόμενη βουτιά. 
Η πρώτη σου «βουτιά» σ’ έριξε στα βαθιά; Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;
Η πρώτη μου βουτιά ήταν μαγική γι’ αυτό θέλω να την ξανακάνω. Αποκόμισα την επαφή με έναν άγνωστο κόσμο και με τον εαυτό μου. Ξέρεις, η δουλειά του ηθοποιού είναι συλλογική, του συγγραφέα είναι απείρως μοναχική και αυτό το ήθελα, μου έλειπε. Φλέρταρα με έναν κόσμο άγνωστο μέχρι τώρα και όσο τον ανακάλυπτα άλλο τόσο ήθελα να βουτήξω πιο βαθιά. Σχεδόν δεν το κατάλαβα, εκείνος με παρέσερνε κι εγώ πήγαινα. Πέρασα υπέροχα και όταν βγήκα στην επιφάνεια πήρα μια από τις πιο καθαρές και βαθιές ανάσες. 
Δώσε μου μερικά στοιχεία από τις επόμενες βουτιές…
Όσον αφορά τη συγγραφή έχω ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο εδώ και αρκετό καιρό –κι αν εξαιρέσω ένα μικρό κατ που αναγκαστικά έπρεπε να κάνω λόγω των θεατρικών υποχρεώσεων που δεν μου επιτρέπουν να έχω το χρόνο και την ηρεμία που χρειάζομαι– και νομίζω πως είναι θέμα ημερών πλέον να επιστρέψω σε αυτό και το λέω με μεγάλη χαρά. 
Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στο Σε αργή κίνηση και στην πρώτη και υπαρξιακά ανήσυχη ηρωίδα σου: μπορεί να θεωρηθεί ο μυθοπλαστικός καθρέφτης σου;
Το ερώτημά σου, ειδικά για αυτό το βιβλίο, είναι καίριο, αφού γράφτηκε ουσιαστικά από την ηρωίδα του. Εγώ την ακολουθούσα κι όχι εκείνη εμένα. Ναι, μπορεί και να είναι τελικά. Και λέω τελικά γιατί με απασχόλησε πράγματι αυτό το ερώτημα όταν ολοκληρώθηκε το μυθιστόρημα. Όταν διάβασα το βιβλίο, στην τρίτη, τέταρτη ανάγνωση, άρχισα να βλέπω στοιχεία που έχουν μάλλον να κάνουν με το ασυνείδητό μου, μας. Ήταν έκπληξη και για εμένα. Ήταν σαν να με ξανακοιτούσα, σαν να με ανακάλυπτα από την αρχή. Σαφώς στο βιβλίο υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εμένα. Είναι αυτό το φοβερό ερώτημα του από πού προκύπτουν όλα όσα γράφει κανείς. Όλα τα βιβλία, όλοι οι ήρωες όπως και όλοι οι ρόλοι δανείζονται ή δανείζουν στο συγγραφέα τους, στον ηθοποιό. Δικές μας πλευρές είναι μετουσιωμένες σε ιστορίες. Και αυτό είναι που το κάνει μαγικό. Για να έρθει στη συνέχεια ο αναγνώστης και να βρει τα δικά του κοινά σημεία μέσα από την εκάστοτε ιστορία ή τον εκάστοτε ρόλο. 
Υποστηρίζεις, εν ολίγοις, ότι η ηρωίδα σου σαν να σε «κατοίκησε», να καθοδήγησε την πένα σου και την πορεία της μέσα στο βιβλίο.
Ακριβώς. Η Σάωρη εμφανίστηκε από το πουθενά, ήταν νύχτα, θέλησε να ειπωθεί και το έκανε αβίαστα. Γι’ αυτό και δεν είχα λόγο να μην την ακολουθήσω. 
Εύχεσαι να σου ξανασυμβεί ή προτιμάς να κρατάς εσύ τα ηνία;
Δεν είχα προσχεδιάσει τίποτα. Δεν ξέρω αν θα μου ξανασυμβεί. Το εύχομαι όμως γιατί το θέλω πολύ.  
Με ποια από τις ιστορίες που διηγείσαι ταυτίζεσαι περισσότερο;
Δε μπορώ να τις διαχωρίσω. Ειλικρινά. Όλες είναι μικρά κομμάτια από ένα παζλ που δεν ξέρω αν είναι το δικό μου, των φίλων, μιας γειτονιάς, της πόλης, της κοινωνίας, του κόσμου όλου. Διασκεδάζω, αν θέλεις, όταν διαβάζω ξανά και ξανά την ιστορία στο ασανσέρ της μπλε πολυκατοικίας, γιατί κάθε φορά που μπαίνω στο ασανσέρ έρχεται μπροστά μου. Κι αν είναι και άλλος στο ασανσέρ είναι περίεργα. Όταν διαβάζω την ιστορία στο σταθμό, όσο σκοτεινή κι αν είναι, μου θυμίζει τις δυο παιδικές μου φίλες που έχω να δω χρόνια και τίποτα σκοτεινό δεν υπήρχε εκεί. Η ιστορία «η μαμά είναι γυμνή» μου γεννά ερωτήματα για το ποια πραγματικά είναι η σχέση με τη μάνα. Η ιστορία στην εντατική και ο διάλογος με τη μύγα με φέρνει πάντα αντιμέτωπη με το πρόσωπο του Μπουκόφσκι κι ας τον αγαπώ τόσο. Είναι δύσκολη η απάντηση. Είναι σαν να ρωτάς μια μάνα ποιο από τα παιδιά της αγαπάει περισσότερο. 
Κάθε μία από τις ιστορίες πραγματεύεται το τώρα χωρίς φιοριτούρες. Είναι εντός της σκληρής πραγματικότητας. Ποια σκοπιά της σε γοητεύει;
Σκληρή πραγματικότητα ίσον ένα δεδομένο. Άρα κάτι που μπορείς να το χειριστείς, να το διαπραγματευτείς με τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση με τους άλλους. Ξέρεις τι έχεις απέναντί σου, είναι καθαρό, συμβαίνει. Είναι μία κατάσταση που αν μπορέσεις να την αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία, μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό στα επόμενα βήματα, αφού έρχεσαι καθημερινά σχεδόν αντιμέτωπος με τα όρια σου, με αντιδράσεις και συμπεριφορές που δεν γνώριζες, με το άγνωστο λοιπόν. Αυτό εμπεριέχει ένα είδος πρόκλησης, μια συνεχή ανακάλυψη μέσα από εμπόδια και όχι μέσα από την ευκολία. 
Και ποια πλευρά της σε πληγώνει περισσότερο;
Αυτή που με πληγώνει είναι τα ερωτήματα που μου γεννά σε προσωπικό επίπεδο, πώς θα ήμουν αν δεν, τι θα έκανα αν δεν υπήρχε αυτή η άγρια πραγματικότητα, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο όσον αφορά στο θέμα της αδικίας που μπορεί να εμπεριέχει μια τέτοια πραγματικότητα. Είναι η εικόνα τόσων ανθρώπων που χάνονται στη διαδρομή λόγω αδυναμίας να διαχειριστούν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Και αυτό πονάει όταν το βλέπεις να συμβαίνει γύρω σου. Είναι αυτό που συμβαίνει αυτή ακριβώς τη στιγμή με τον πιο βίαιο τρόπο. Με δεδομένο δε ότι τίποτα δεν είναι καθαρό γιατί αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν έχει βρει ακόμα τα όρια της, μοιάζει να μην έχει τέλος. Σε κάνει να τρελαίνεσαι αυτό το τόσο μετέωρο. 
Και μιας και μιλάς για σκληρότητα, πόνο, βιαιότητα: Αλήθεια, εσύ θα σκότωνες ό,τι αγαπάς, όπως υποστηρίζει ο τίτλος της παράστασης στην οποία πρωταγωνιστείς;
Μπορεί και να το έχω κάνει, άθελά μου. Κι αν δεν το έχω κάνει μπορεί να το κάνω αργότερα, μπορεί να συμβεί. Συχνά αρκούν κάποιες λέξεις για να «σκοτώσουμε» ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και κάποιες πράξεις μας επίσης για να «σκοτώσουμε» όσους αγαπάμε, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό… 
Πες μου δυο λόγια για την παράσταση.
Στο Σκότωσε ό,τι αγαπάς του Αλέξη Σταμάτη και σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη πρωταγωνιστούν η Κατερίνα, μια νεαρή δικηγόρος, και ο Άρης (Αντώνης Καρυστινός) ένας άνθρωπος που έχει πάρει εντελώς αντίθετο δρόμο, το δρόμο της παρανομίας. Φίλοι στην εφηβεία, που χάθηκαν βίαια και αιφνίδια εξαιτίας ενός πολύ σκληρού γεγονότος, που σημάδεψε τη ζωή και των δύο. Βρίσκονται μετά από δεκατέσσερα χρόνια και μέσα σε μια νύχτα θα διατρέξουν όλον αυτόν το κενό χρόνο και ό,τι κρύβει, για να καταλήξουν να μιλήσουν μέσα από συνεχείς αρνήσεις και υπεκφυγές για τη μοιραία εκείνη νύχτα που τους σημάδεψε. Είναι ένα έργο πολιτικό, βαθιά ανθρώπινο και πολύ σκληρό ταυτόχρονα. 
Παίζεις όμως και σε άλλη μία παράσταση. Τι πραγματεύεται;
Έχει τίτλο Η Γάζα είναι… Μαθήματα επιβίωσης, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου, μια παράσταση που ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο Επι Κολωνώ και τώρα μεταφέρεται στο θέατρο Κνωσός. Πραγματεύεται την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής όταν μιλάμε για παιδιά 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009. Σκληρό αλλά και ελπιδοφόρο, αν δει κανείς τη θέληση αυτών των παιδιών να προχωρήσουν, να ονειρευτούν, να ζήσουν τελικά.

se-argi-kinisiΠόσο δύσκολο είναι να υποδύεσαι δύο διαφορετικούς ρόλους;
Είναι και χρειάζεται ψυχραιμία, πολύ καλό προγραμματισμό και υπερβολική συγκέντρωση κατά τη διάρκεια των προβών και της μετάβασης από το ένα στο άλλο. Γιατί έρχεται να προστεθεί και το θέμα της κούρασης. Κάθε ρόλος είναι ένας διαφορετικός κόσμος με τις δικές του απαιτήσεις –που με ένα μαγικό τρόπο και ευτυχώς τελικά– δεν επιτρέπει χώρο στον άλλο κόσμο, της Γάζας, και το αντίστοιχο. Όταν εhttp://www.bookpress.gr/sinenteuxeis/ellines-ii/danae-papoutsiίσαι ο έφηβος από τη Γάζα, είσαι αυτό και τίποτα άλλο. Και άλλο αν όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου βλέπεις όλους αυτούς τους χαρακτήρες να περνούν διαδοχικά από μπροστά σου, διεκδικώντας ο καθένας το δικό του χώρο στη σκέψη σου, στο σώμα σου. Είναι όμορφο πάντως, πολύ. 
Η μετάβαση από τον έναν ρόλο στον άλλον σε βοηθά στο να γεννά το μυαλό σου μυθοπλαστικούς ήρωες;
Είναι βοηθητικό αν ξέρεις να το εντάξεις. Αν πάλι δεν το ορίζεις, συμβαίνει γιατί απλά είσαι ποτισμένος από αυτό. Στη δική μου περίπτωση, η ιδιότητα της ηθοποιού έπαιξε καθοριστικό ρόλο τόσο στον τρόπο που σκέφτεται και κινείται η Σάωρη όσο τελικά και στην ταυτότητα του βιβλίου. Όσοι το έχουν διαβάσει θα καταλάβουν τι εννοώ. 
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να κάνεις ένα ταξίδι στο μέλλον, πώς θα ήθελες να δεις τη Δανάη: ηθοποιό ή συγγραφέα;
Και τα δύο. Έχω δύο ανάσες. Ίσως να τα κατάφερνα έχοντας μόνο τη μία, αλλά πάντα θα μου έλειπε ένα κομμάτι. Είμαι σίγουρη για αυτό…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...